Анатоль Вялюгін

Скочыць палахліва
з-пад калёсаў заяц,
забубніць над грывай
у падлеску заедзь.

He трашчы, сарока, —
возчык не паверне:
на лутах шырока
размахнуўся чэрвень.

Люты чмель віецца
над чупрынай русай.
Шлях паўзе пад вецце
ў сеннай пацярусе...

Апаўдні шчаслівы,
пачарнелы, потны
сенакос з абрыву
бухне ў вір дрымотны.

Зарагоча нема,
сонцам паліваны.
Аблачынка з неба
на ручнік сарвана.

Эх, дарога лета,
ціхі крок тумана...
Колькі песень спета
і недаспявана!

Там, дзе ў лузе з любай
мёд пілі чмяліны,
закусілі губы
да крыві каліны.

Луг — стаптаны кветнік
пасівеў, завяўшы:
снег ляціць на летнік
і на песні нашы.